ถึงเวลาแล้วที่จะต้องลาจากและคิดถึงเรื่องการกลับบ้าน การกลับบ้านหรือ ถ้าจะให้พูดจริงๆแล้วสำหรับผม ในสามอาทิตย์ที่ผ่านมาผมได้พบบ้านที่จริงแล้วสำหรับผม ตอนนี้หัวใจผมแต้นอย่างไม่เป็นปกติ อีกใจหนึ่งคิดถึงประเทศเยอรมันนี แต่อีกใจหนึ่งไม่เป็นอย่างนั้น สำหรับผมแล้วการลาจากมันเป็นการยากสำหรับผม ทุกๆวันอาทิตย์ที่เมืองภูเก็ตผมจะดีใจมากที่ผมจะได้กลับไปที่บ้านบางสักอีกครั้ง เพื่อที่จะได้เห็นหน้าของชาวมอร์แกน ที่พวกเขาดีใจทุกครั้งที่พวกเรากลับมาหาพวกเขา

เมื่อวานนี้ก็มีคนบินกลับอีกถึงสี่คน (ดูได้จาก www.kothny.de) และทุกๆครั้งก็จะเป็นอะไรที่ดีมากๆ ผมเสียใจถ้าตอนนี้ผมจะอ่อนไหวไปมาก แต่ว่าสถานการณ์ที่นี่พาไป ผมได้เขียนอีเมล์หาพวกคุณแค่ 8 ฉบับ ก็เพื่อที่จะให้พวกคุณได้รับรู้เรื่องราวต่างๆของที่นี่ด้วย เรื่องต่างๆที่ผมได้เขียนไปน้ันเป็นความรู้สึกที่ดีที่ผมได้สำผัสมา มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ และก็แน่นอนที่ผมจะเก็บภาพความจำดีๆเหล่านี้เอาไว้ (ผมได้ถ่ายรูปไปทั้งหมดประมาณ 200 บาน)

มาเข้าเรื่องที่มีความอ่อนไหวเล็กน้อยก่อนดีกว่า โครงการนี้เป็นไปตามที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้ พวกชาวมอร์แกนมีความตั้งใจจริงมาก เพราะว่าพวกเขาได้รับเงินจากการทำงาน และพวกเขาก็ทำกันอย่างจริงจัง ที่สำคัญก็คือทุกคนทำงานล่วงเวลากันตลอด (สามารถดูได้จากการฉาบปูน ที่ทำให้บ้านทุกหลัวดูสวยขึ้นมา)

พวกเขาก็จะได้รับเงินต่อไปถ้าหากว่าพวกเขาต่อเรือและกลับไปหาปลาต่อไปได้ ต่อจากนี้ไปก็จะมีการก่อสร้างโรงเรียนกีฬาขึ้น และจะมีการส่งเสริมทางด้านการท่องเที่ยวอย่างช้าๆด้วย (ผมอาจจะเป็นผู้จัดการคนเยอรมันได้ดี ยิ้ม)

ซึ่งก็หมายความว่า การช่วยเหลือที่จะให้พวกเขาช่วยเหลือตัวเองได้นั้นสามารถเป็นไปได้ ไม่ยุ่งยากเรื่องทางเอกสาร ตรงไปตรงมา มีประสิทธิภาพ ไม่ยุ่งยาก... ผมสามารถหาคำพูดดีได้อีกมาก พวกคุุรคงพอจะเดาได้ วิลลี่ทำงานด้านการควบคุมต่างๆ (ผมคิดว่ามันเป็นการดีมาก) เขาทำได้ดีจริงๆ ถ้าพูดเป็นภาษาไทยก็จะพูดได้ว่า"ดีมากมาก"

ผมสนุกกับการทำงานมากๆ ผมต้องใช้กำลังมากในการทำงาน(ผมดื่ม 12-15 ลิตรต่อวัน และก็ล้างไตสองครั้งต่อวัน ... พวกคุณคงไม่อยากรู้อะไรมากไปกว่านี้) แต่ผมก็ผ่อนคลาย ความสามารถของการทำงานของผม ก็ดีกว่าเดิมขึ้นมามาก โดยเฉพาะการทำงานกับจุก ซึ่งเป็นการทำงานที่หนัก (ขุดหลุม เจาะรูตามผนังบ้าน (ซึ่งในเรื่องนี้ไม่มีใครคิดถึงมาก่อน) และการวัดค่าต่างๆ การก่อกำแพง และอื่นๆอีกมาก)

เพราะว่าที่นี่มีอุปกรณ์ต่างๆไม่เหมือนกับที่ประเทศเยอรมันนี พวกเราจึงต้องหาทางออกกันตลอด พวกคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ว่าพวกเรา คนสวิสสองคน คนอเมริกาสามคน คนเยอรมันสองคน และคนไทยอีกสองคน ก็สามารถหาทางออกที่ดีได้เสมอ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้มือและเท้าช่วยก็ตาม

การเจาะรูตามผนังบ้านแต่ละครั้ง(ใช้เวลาประมาณ 20 นาที)สามารถทราบได้ทันทีว่า คลื่นทสึนามินั้นมีแรงมากขนาดใหน พวกชาวมอร์แกนเองก็ยังคงกลัวอยู่ อย่างเช่นเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมามีข่าวเล่าว่า นายหลวงของคนไทยได้ฝันว่า ในวันเสาร์ที่ผ่านมาได้เกิดเหตุการณ์คลื่นทสึนามิอีกครั้ง ทางหมู่บ้านของพวกเราแทบไม่เหลืออะไร จากคนงานประมาณ 70 คน มาทำงานจริงๆแค่ 12 คน พวกเขาก็กลัวแต่ไม่มาก เหมือนกับที่เหลือที่หลบหนีขึ้นไปอยู่บนเขากันหมด ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าคลื่นทสึนามิลูกสองจะไม่เกิดในภายเร็วๆนี้ ซึ่งถ้าเป็นไปได้ (ผมหมายความว่า ถ้าคลื่นทสึนามิไม่เกิดขึ้นมาอีก) ผมก็สามารถมองเห็นหมู่บ้านสวยหนึ่งหมู่บ้าน ที่อยู่ไกลจากแหล่งการท่องเที่ยว แต่ดีพอที่จะแนะนำให้พวกนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชม

มีเพ่ือนผมคนหนึ่งตอบจดหมายผมถึงเรื่องที่ผมถามเขาไปว่า มันสามารถมองเห็นผลสรุปได้อย่างไร อย่างน้อยๆก็คงจะมีข้อสรุปได้ 2-3 ข้อ ซึ่งผมก็เห็นด้วย ผมอาจจะรับรู้ได้อีกทีก็เมื่อตอนที่ผมได้กลับไปแล้ว และรู้ว่าโครงการนี้ได้ให้อะไรกับผมบ้าง และที่แน่นอนก็คือผมจะดีใจมาก ที่ผมจะได้พบกับพวกคุณอีกครั้ง แล้วผมจะติดต่อพวกคุณอีกทีเมื่อผมถึงบ้านแล้ว

มาโก้