การรายงานข่าวของ วิลลี่ โคธนีี่
สวัสดีอีริค
นานแล้วที่ผมไม่ได้ทำหน้าที่ผู้รายงานข่าว น่าเสียดายที่ตัวผมเองก็ไม่ได้พกกล้องถ่ายรูปติดตัวตลอด ดังนั้นทำให้ผมไม่สามารถถ่่ายรูปได้ ในเวลาที่ผ่านมานั้นมีเรื่องมากมายเกิดขึ้น เรื่องต่างๆพ่อสามารถอ่านได้จาก www.da_geht_einiges.de
ผมล้อเล่นไม่จริงหรอก อย่างที่ผมได้บอกมีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ผมควรจะเริ่มต้นที่เรื่องอะไรดี เอาเป็นว่าเรื่องจดหมายที่พ่อเขียนถึงทางมัลเทเซอร์ มันเป็นเรื่องที่ดี (เพราะว่าในสถานท่ีก่อสร้างของทางมัลเทเซอร์ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยนอกจากธงที่ปักเอาไว้ ผมได้เขียนจดหมายแนะนำถึงทางศูนย์กลางท่ีเมืองโคโลน ให้ผมดำเนินเรื่องก่อสร้างต่อไปแทน) แแต่ผมก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีอยู่ว่า ทางศูนย์อาจจะมองเห็นว่าผมแนะนำการทำงานให้กับตัวแทนได้ไม่ดีพอ ทั้งๆที่ผมก็ได้ให้ราคาเปรียบเทียบทุกอย่างไป
ผมคิดว่าคนที่มานั้นเป็นพวกฟันหวาน ที่ซักวันหนึ่งเขาก็จะเห็นได้ว่า
เงิน1ยูโรตามสัญญานั้นไม่สามารถทำให้มีความสุขขึ้นมาได้ ผมยังไม่รู้เลยว่าสถานท่ีก่อสร้างของทางมัลเทเซอร์จะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ก็ช่างมันเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของผม ขอให้การก่อสร้างของพวกเราเป็นไปตามที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้ก็เป็นพอ ส่วนตัวผมเองตอนนี้ก็สบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมมาก
เกี่ยวกับรายงานในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2005
ในวันก่อนที่วีรบุรุษของคนทำงานอย่างฮอร์สและเยอร์กจะทำการเดินทางกลับ พวกเราได้ไปที่อำเภอตะกั่งป่า และพวกเราก็ได้ทำการขอยืมรถขุดดินเป็นเวลาสองวันมา ซึ่งมันเป็นการช่วยงานที่ยังขาดอยู๋ของทั้งสองคน
หลังจากนั้นเยอร์กต้องการที่จะจัดงานปาร์ตี้ เพราะว่าเขาทั้งสองจะต้องเดินทางกลับในวันถัดไป เยอร์กคิดว่า เขาได้ทำงานหนักมากจนร่างกายของเขาหมดแรงจนถึงวันสุดท้าย และเขาก็เหนื่อยมาก แต่พอถึงงานปาร์ตี้เขาก็กลับมามีพลังเหมือนเดิม เพื่อที่เขาและฮอร์สจะได้ทำป้ายชื่อให้กับเจ้าของบ้านหลังแรกเอาไว้ติดที่ประตูบ้าน
ในวันที่ 18 ซึ่งเป็นวันหลังงานปาร์ตี้ ผมได้กล่าวขอบคุณ เยอร์กและฮอร์ส อย่างเป็นทางการอีกครั้ง ในการพบประกันครั้งนี้ผมได้รับรู้ว่า พวกคนที่จะได้รับบ้าน ได้ตัดสินใจท่ีจะไม่รับเงิน 20 บาท ที่ผมจะเพิ่มให้กับพวกเขา จาก 150 บาทเป็น 170 บาท พวกเขาต้องการมอบเงิน 20 บาทนี้ให้กับแขก คนงานจากประเทศเยอรมันนี เพราะว่าพวกเขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้รับอะไรตอบแทน
นี่เป็นการตัดสินใจของพวกชาวมอร์แกนเองและไม่มีส่งผลกระทบต่อเงินกองกลางของพวกเรา ตัวผมเองก็ต้องการที่จะพูดเรื่องคนงานต่างประเทศ แต่ก็มีคนงานคนหนึ่งได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาและได้กล่าวว่า พวกเขายินยอมรับเงินค่าแรงน้อยกว่าเดิมเพื่อที่เพื่อนของเขาจะได้อะไรกลับไปบ้าง ความรู้สึกขอบคุณของพวกชาวมอร์แกนนั้นมีมากจนเกินคำบรรยาย : อย่างพวกผู้หญิงเองก็เหมือนกัน พวกเธอทำอาหารให้พวกคนงานทานทุกวัน แต่พวกเธอก็ไม่ยอมรับเงินค่าแรงสำหรับการทำอาหารให้ตั้งแต่แรก พวกเธอพูดว่า พวกเธอรู้สึกดีมากที่ได้ทำอาหารให้กับพวกคนงานก่อสร้างได้ทานกัน
สำหรับตัวผมเองแล้วความเป็นนำ้หนึ่งใจเดียวกันของพวกชาวบ้านนั้นเป็นความรู้สึกที่ผมไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ มันแสดงให้เห็นถึงความผูกพันที่เป็นมิตร และความรู้สึกนี้เองที่เป็นกำลังให้ทุกคนทำงานอย่างสุดความสามารถ จนจุดมุ่งหมายของพวกเรา ที่ได้ตั้งเอาไว้ว่าเราจะทำให้บ้านทุกหลังเสร็จทันวันที่ 26 มีนาคม ใกล้ความจรงเข้ามา
ตัวผมเองยังไม่เช่ื่อมากขนาดนั้น แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นความหวังที่ผมอยากให้เป็นจริง อาจจะเป็นไปได้ที่พวกเราอาจจะเสร็จหลังวันที่เรากำหนดซักสองสามวัน แต่นั้นก็ไม่เป็นปัญหาอะไร สถานการณ์ในสถานที่ก่อสร้างนั้นดีมากจนขนาดที่ผู้สื่อข่าวของทางช่อง7ที่มาทำการรายงานข่าวนั้นได้มาช่วยงานทุกครั้งหลังจากที่เธอเลิกงานแล้ว เธอไปกุระบุรีกับพวกเราด้วย แล้วผมจะรายงานถึงเรื่องนี้อีกที
วิลลี่
ป.ล. พ่อผมขอโทษถ้าผมเขียนผิด แต่ก็เพราะว่าผมเหนื่อยมากจนผมไม่มีแรงที่จะเขียนจดหมาย และผมอาจจะกดแป้นผิดไปบ้าง ลบกวนพ่อช่วยแก้ไขให้ผมด้วย(มันเป็นไปได้ที่ผมจะกดแป้นผิด)
รบกวนแก้ไขให้ผมด้วย และอย่างคิดว่าผมเป็นคนบ้าคนหนึ่ง
|