สวัสดีอีริค
วันอาทิตย์ที่ 6 กุมภาพันธ์ 2005 ทุกอย่างเป็นไปตามที่วางไว้ โครงการก่อสร้างน้ันเป็นที่รู้จักไปทั่ว มีหลายคนที่หาพวกเราและอยากให้พวกเราช่วยพวกเขา ตัวผมเองนั้นไม่มีปัญหาอะไรที่จะช่วยพวกเขา แต่ผมต้องการความแน่นอนว่า บุคคลที่ผมจะให้ความช่วยเหลือนั้น ต้องการความช่วยเหลืออย่างจริงๆ และผมมีคนงานพอที่จะทำงานหรือไม่ และสิ่งก่อสร้างต่างๆจะไม่หายไปเฉยๆ
วันนี้มีคนกลุ่มหนึ่งมาหาผม นำโดยผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอรู้จักผมผ่านทางอินเตอร์เนท ตัวเธอเองก็ประสบภัยนี้เหมือนกันและเธอก็สูญเสียส่วนหนึ่งของครอบครัวเธอด้วย ตอนนี้เธอกลายเป็นบุคคลสำคุญของบ้านนำ้เค็ม
สถานการณ์นั้นก็เหมือนกับพวกชาวมอร์แกน พวกเขาไม่สามารถกลับหมู่บ้านได้ ทั้งๆที่พวกเขาเคยอยู่มาก่อน เหตุผลก็คือ พวกเขาไม่มีทะเบียนบ้านดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีสิทธิที่จะอยู่ พวกเขาไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่าพวกเขาเคยอาศัยอยู่ที่นั่นมาก่อน
ผมคิดว่า โดยปกติแล้วจะมีทางราชการได้มีการแจกบ้านเลขที่ให้กับทุกหลังคาเรือน ดังนั้นทางตัวแทนของหมู่บ้านก็ต้องรู้อยู่ดี แต่เหตุผลมีอยู่ว่า ทางราชการคิดว่า ด้วยเกตุการณ์นี้บางคนอาจจะหัวไวและคิดหาผลประโยชน์ให้กับดัวเอง ตัวผมเองก็ทำอะไรได้ไม่มากไปกว่าที่ผมได้ให้ความช่วยเหลือชาวมอร์แกนและคนบางกลุ่ม และนำเรื่องราวของพวกเขาเผยแพร่ผ่านทาง www.kothny.de
ตอนนี้ที่นี่มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ที่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ เงินนั้นสำคัญมากหรือ จนสามารถทำให้ผู้ประสบภับต้องลำบากมากไปกว่านี้อีก การใช้ชีวิตก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์คลื่นทสึนามินั้นดีพอหรือ แน่นอนที่มีเหตุการณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น แต่ตอนนี้แทบจะทุกหมู่บ้านที่มีปัญหา จนตวผมเองคิดว่า มีแค่เงินเท่านั้นที่แก้ปัญหาได้ ตอนนี้ไม่ใช่แค่การช่วยเหลือเบื่องต้นให้กัยพวกเขาแล้วแต่ตอนนี้ต้องช่วยให้พวกเขากลับมาใช้ชีวิตอย่างน้อยให้เหมือนเดิม นี่คือภารกิจของพวกเรา ความช่วยเหลืออื่นพวกเราไม่ต้องใช้
ในการก่อสร้างนั้นทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ บางครั้งผมคิดว่า การขุดหลุมนั้นเป็นงานถนัดของเยอร์ก
เยอร์กจัดหากลุ่มทำงานสำหรับการขุดหลุมใหม่ หลุมสำหรับประชากร มาที่นี่ได้แล้ว นี่เป็นหลุมสุดท้ายแล้ว
พวกเรามาแล้ว เราจะขุดเด๋ียวนี้และ ...
พวกเราชนะ เยอร์กได้ขุดหลุมสุดท้ายสำเร็จ เขาเป็นคนที่เร็วที่สุดในกลุ่ม แต่ว่าหลุมของฉันสวยกว่า
สงสัยแต่ก็ดีใจที่บ้านของเขาจะได้เริ่มสร้างซักที เข้าของบ้านหลังที่สามสิบ
ตัวผมเองตอนที่เขียนรายงานนี้อยู่นั้นอยู่ในบ้านหลังแรก พวกคนงานต่างๆไปทำการเลือกตั้งกันหมด ทุกคนบอกว่า พวกเขาจะใส่เสื้อ(ที่เขียนว่า ชาวมอร์แกนช่วยวิลลี่ วิลลี่ช่วยชาวมอร์แกน) ไปทำการเลือกตั้ง เมื่อวานนี้ผมได้นั่งคุยกับพวกชาวมอร์แกนอยู่นาน พวกเขาพูดว่า พวกเขาไม่เคยออกโทรทัศน์เลย และตอนนี้พวกเขาภูมิใจมากมี่มีส่วนช่วยในการก่อสร้างหมู่บ้าน จนทำให้รายการโทรทัศน์ของทางเยอรมันนีนำไปออกอากาศ สำหรับพวกเขาการเลือกตั้งเป็นแค่สัญลักษณ์อย่างหนึ่ง การที่พวกเขาเป็นคนไทยนั้นพวกเขาจึงมีสิทธิไปเลือกตั้ง
เมื่อวานนี้ไม่มีใครในแถวๆที่เราทำการก่อสร้าง ได้มีคนเกี่ยวกับการเลือกตั้งมาบอกพวกเขาว่าพวกเขาจะต้องทำอย่างไรบ้างในการเลือกตั้ง แต่ พวกคุณก็รู้อยู่ ปูนซีเมนต์ นายกรัฐมนตรีทักษินเป็นคนจ่าย
ถึงสถานการณ์ก่อนการเร่ิมก่อสร้าง ตอนนั้นเราตั้งใจที่จะสร้าบ้านในความกว้าง 4x8เมตร พวกเราได้มีการพูดคุยกันเล็กน้อย ก่อนที่จะมีการเริ่มก่อสร้างผมได้ถามพวกเขาว่า พวกเขามีความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรตรงใหนบ้าง พวกเขาแทบจะไม่เชื่อว่าพวกเขาถูกถามถึงความคิดเห็นของพวกเขาตริงๆ
"ในตอนแรกพวกเราไม่แน่ใจว่าคำถามที่ผมถามไปนั้นเป็นคำถามที่จรงจังหรือเปล่า สำหรับพวกเราแล้วกำขี้ดีกว่ากำตด"
"พวกเรายังไม่เคยถูกถามความคิดเห็นของพวกเราเลย"
"พวกเรามักจะถูกลืม"
"ตอนนี้ยังมีกฎให้เด็กทุกคนไปโรงเรียน
ตอนนี้พวกเราเลยไม่รู้ว่าจะเอาเงินตรงใหนมาจ่าย"
"พวกเด็กๆเป็นอนาคตของพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงต้องทำงานหนักมากขึ้นเพื่อที่จะได้เงินมา"
"พวกเรามักจะถูกเห็นว่าเป็นคนโง่
เนื่องจากว่าพวกเราไม่มีเงินสำหรับจ่ายค่าเล่าเรียน"
"พวกนักท่องเที่ยวปติบัติต่อพวกเราดีกว่าคนในประเทศเราเสียอีก"
"มีแค่คนไทยเท่านั้นที่ต่อรองราคาปลาที่พวกเราหามา
แต่พวกนักท่องเที่ยวกับจ่ายราคาดีกว่า เพราะพวกเขารู้ดีว่าการหาปลานั้นไม่ใช่งานง่าย"
"ถ้าพวกเราไม่มีพวกคุณ พวกเราก็ไม่มีอนาคต"
"ขอบคุณที่พวกคุณอยู่ข้างพวกเรา"
ตอนนี้ต้องหยุดก่อน ก่อนที่จะเป็นไปได้ว่าพวกชาวมอร์แกนอยากจะให้ผมไปหาปลาด้วย ถ้าถึงวันนั้นผมจะถ่ายรูปมาให้ดู
วิลลี่
|