ความคิดสำหรับการเปลี่ยนแปลงใหม่

สำหรับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกครั้งนี้ ประเทศไทยสามารถคว้าเหรียญทองมาได้ 3 เหรียญ เหรียญเงินหนึ่งเหรียญ และเหรียญทองแดง 4 เหรียญ และนี้ก็คือผลงานที่ดีที่สุดที่นักกีฬาได้ทำออกมา น่าเสียดายที่ วิลลี่ โคธนี่ ไม่สามารถทำได้อย่างที่ซิดนี่ แต่สิ่งที่ผ่านมาก็ไม่ง่ายสำหรับเขา และที่สำคัญสภาวการณ์ก็ดีไม่พอ อันดับที่ 13 ที่เขาสามารถคว้ามาได้นั้นก็ดีมาก มากกว่าที่ได้คาดหวังเอาไว้ การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกในอีก 4 ปีนั้น เจ้าภาพจะเป็นประเทศจีน ที่กรุงปักกี่ง สำหรับโอลิมปิกครั้งต่อไปที่กรุงปักกิ่งนั้นทางสมาคมฟันดาบของประเทศก็จะมีโอกาศมากกว่าที่กรุงเอเธนส์ เพราะว่านักกีฬาจากประเทศจีนนั้นได้เข้าแข่งแน่นอนในฐานะเจ้าภาพ จุดมุ่งหมายที่สำคัญก็คือ การที่จะได้เป็นนักกีฬามือหนื่งของทวีป และจุดมุ่งหมายนี้จะเป็นไปได้นั้นขึ้นอยุ่กับทาง เอเอฟเอที ทางสมาคมจะต้องเปลี่ยนแปลงอย่างมาก โดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก อย่างน้อยก็กับฟันดาบเซเบอร์ ถ้ารวมกับ วิลลี่ โคธนี่ แล้ว น่าจะสำเร็จได้ตั้วแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว แต่โอกาศน้ันก็ได้ถูกมองผ่านไป ตอนนี้เป็นโอกาศที่ดีที่จะเริ่มใหม่ เป็นไปได้ที่บางทีอาจจะมีบางคนกลัวเสียหน้า ที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่ถ้าจะทำแบบเดิมคือการรอผลสำเร็จที่ออกมา ทั้งสมาคมก็จะเสียหน้าแทน ถึงเวลาแล้วที่จะต้องเปลี่ยนแปลง

1. การเปรียบเทียบสถานภาพกับทางสากล

เริ่มดูจาก วิลลี่ โคธนี่ เขาได้มือวางอันดัลโลกที่ 18 และ อันดับโลกที่ 71 ปานจัน นนทพัฒ จะต้องให้อันดับโลกอยู่แต่อันดับถ้ายๆหรือ และถ้าดูอันดับของคนอื่นๆ ก็จะได้ดังนี้ ศิริธิดา โชคชกคูล ได้อันดับที่ 151 เธอได้คะแนนมาจากการแข่งขันที่ยุโรป อันดับที่ 180 สิริโรจน์ รัทประเสริจ เขาได้แต่ขอบใจการแข่งขันโอลิมปิกที่ทำไห้เขาได้อันดับดีขึ้นโดยไม่ต้องทำอะไร และอันดับต่อไปก็อันดับโลกที่ 264 และทั้งหมดก็เพียงแค่ของฟันดาบเซเบอร์ ส่วนฟันดาบอื่นๆ ไม่มีบอก

2. สถานภาพทางสากล

สถานภาพทางสากลนั้นไม่ใครสามารถทราบได้ ถ้าใตรได้ดูโฮมเพจของทาง เอเอฟเอที แล้ว จะไม่เห็นมีการวิจารณ์ ถึงผลงานต่างๆ

1. ตารางการแข่งขันต่อปี
2. ผลมือวางอันดับที่ใหม่ตลอด
3. จุดมุ่งหมาย
4. คณะกรรมการตัดสินสากล

1. จากการที่มีตารางการแข่งประจำปีไม่ดีพอทำให้ไม่มีผู้ฝึกสอนคนใหนที่จะมีตารางการซ้อมที่เหมาะสม
2. การขาดการรายงานผลมือวางอันดับที่ใหม่ ทำให้ไม่มีนักกีฬาคนใหนทราบได้ว่าตัวเองอยู่อันดับที่เท่าไรของประเทศ และทำอย่างไรเขาถึงจะได้อันดับที่ดีขึ้น
3. เนื่องจากว่าไม่มีการวางจุดมุ่งหมายที่แน่นอน จึงทำให้นักกีฬาไม่มีการวางแผนล่วงหน้า
4. เนื่องจากว่าทางประเทศไทยไม่มีกรรมการสากลของทาง เอฟไออี จึงทำให้นักกีฬาฟันดาบไทยในการแข่งขันรายการสากลต่างๆถูกมองค้าม

ปัจจัยอื่นๆ:

การยากกับการกำหนดการแข่งขันในประเทศต่างๆ (การฟันดาบทุกอย่าง, เพศ ของนักกีฬา และอายุของนักกีฬา ทุกอย่างรวมอยู่ในเวลาเดียวกันหมด) ทำให้ผลที่ได้ออกมาไม่เป็นไปตามการแข่งขันแบบสากล ผลที่ตามมา: สมาคมฟันดาบไทยก็ยังคงอยู่กับที่ไม่ไปใหน สำหรับตัวนักกีฬาเองก็ยากมากที่เข้าถึงการแข่งขันอย่างสากล ถึงแม้ตัวเขาเองจะมีโอกาศนั้นก็ตาม ดังนั้นจึงทำให้การจัดมือวางอันดับหายไป(ดูอย่าง วิลลี่ โคธนี่ นักกีฬามือวางอันดับที่ 18 ตอนีที่เขามาตอนแรก มือวางอันดับของเขาถูกตัดให้อยุ่ในอันดับที่ 73 ทั้งๆที่ยังไม่มีนักกีฬาไทยคนใหนเอาชนะเขาได้)

การช่วยเหลือทางด้านการเงิน นั้นสำหรับตัวนักกีฬาเองแทบจะไม่เห็น นักกีฬาบางคนถูกส่งให้ไปแข่งขันในยุโนปแต่นั่นเป็นการแข่งขันสำหรับนักกีฬามือสอง ส่วนคนอื่นๆก็ถูกส่งให้ไปแข่งขันในรายการกรังปรีต่างๆ ส่วนเงินช่วยเหลือของทางสมาคมการกีฬาแห่งประเทศไทยนั้นไปถึงตัวนักกีฬาเองก็เพียงเล็กน้อย ส่วนที่เหลือนั้นไม่รู้ว่าหายไปใหนบ้าง

ถ้าดูจากตามข้อเท็จจริงทางจิตวิทยาแล้ว เห็นได้ว่า นักกีฬาหลายคนรู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อเขาทำได้ไม่ดีพอหลังจากการแข่งขันสากลต่างๆจบลง

3. ทางเลือกใหม่

จุดมุ่งหมายสูงสุดของกีฬาฟันดาบนั้นต้องขึ้นอยู่กับ ผลงานหลัก เป็นใหญ่ นั่นก็หมายความว่า นักกีฬาที่มีมือวางอันดับที่ดีเท่านั้นที่ควรถูกส่งเสริมให้ดีขึ้น สำหรัยข้อยกเว้นนั้นควรจะเป็นรายๆไป และมีเหตุผลพอ

การจะทำให้เป็นรูปธรรมนั้นได้แก่:

1. การแข่งขันแรกๆตามตารางการแข่งขันประจำปีนั้น ต้องดูที่ผลที่ลัพท์ที่ออกมา ว่าดีต่อการแข่งขันชิงแชมป์โลกหรือไม่
2. จะต้องมีการจัดวางอันดับของในแต่ระดับอายุ และตารางอันดับนี้นั้นต้องคอยเปลี่ยนตลอดตามการแข่งขันในรายการต่างๆ
3. ทางสมาคม เอเอฟเอที นั้นต้องตั้งจุดมุ่งหมาย ให้กับนักกีฬาทุกรุ่นอายุ และก็ระเบียบวินัย
4. การช่วยเหลือด้านการเงินนั้นต้องดูที่ผลงานเป็นส่วนใหญ่ ส่วนข้อยกนั้นก็ต้องพิจารณา ว่านักกีฬาบาดเจ็บจนไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันรอบคัดเลือกได้
5. ทาง เอเอฟเอที ต้องเปลี่ยนแปลงระบบการทำงานให้ยืดหยุ่นได้มากกว่านี้ ซึ่งก็เหมือนกับสมาคมฟันดาบใหญ่อื่นๆที่เขาทำกัน สำหรับการทำงานต่างๆนั้นทางสมาคมย่อยต้องรับผิดชอบในส่วนที่ทำเอง (ตัวอย่าง :ดูากผาคผนวก)
6. ทาง เอเอฟเอที ต้องพยายามมากกว่านี้ ที่จะทำให้ ฟันดาบเดเก่นกับพลอเรท นำเหรียญสู่ประเทศไทย มันก็จะเป็นการสิ้นเปลืองอย่างมากถ้าหากว่าจะประหยัดการเงินโดยไม่ให้ไปแข่งต่างประเทศ แต่ต้องการส่งเสริมทางด้านเทคนิคให้เป็นแบบสากลมากกว่านี้ ถ้าจะทำอย่างนั้น การแข่งขันของทางเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ต้องส่งเสริมอย่างมาก
7. ทาง เอเอฟเอที ต้องส่งเสริมให้มีการสร้างคณะกรรมการที่ดีออกมา เนื่องจากที่มีคณะกรรมการที่ไม่ค่อยดีพอ (ส่วนใหญ่ไม่ได้มีการสอบคัดเลือก) จึงทำให้ภาพโดยรวมของนักกีฬาฟันดาบไทยถูกมองค้าม เพราะว่าไม่มีใครสามารถให้โอกาศแก้ต้วใหม้ได้อีกตรั้ง
8. สำหรับการแข่วขันในรายการสากลต่างๆไม่สมควรเป็นไปอย่างมาก ถ้าหากว่ามีนักกีฬาไทยคนหนึ่งแพ้ แล้งบางคนดีใจ นักกีฬาทุกคนต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

นักกีฬาทุกคน รวมถึงพนักงานของสมาคมทุกคนไม่ควรที่จะอายกับการที่จะออกความคิดเห็น พวกเขาควรที่กล้าที่จะพูดมากกว่านี้ในการอภิปรายต่างๆ

(เมื่อสามปีก่อนผมเคยเสนอกับทาง เอเอฟเอที ว่าจะคอยช่วยส่งเสริมสมาคม เนื่องจากว่าผมมีประสบการณ์กับกีฬาฟันดาบมากกว่า 10แล้ว ข้อเสนอนี้ผมก็เคยคุยกัย ผลเอก ชัยสิทธิ์ ชินาวทรา แต่ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรคืบหน้า)

แผนผังระการทำงานของ เอเอฟเอที